چرخه نشر در هر کشوری، مثلثی است متشکل از نویسنده، ناشر، مخاطب که بی‌تردید تنها وقتی به بهترین شکل برقرار می‌شود که رابطه هر یک از اینها با عوامل فرعی دیگر روغن‌کاری شده و موانع آنچنان پرزور نباشند که کار مختل شود. در فاصله نویسنده- ناشر، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با سازوکار اعطای مجوز قرار گرفته و در فاصله ناشر- مخاطب، جایزه‌ها.
جایزه‌ها در شرایطی که همه می‌دانیم اوضاع کتاب و کتابخوانی چندان مناسب نیست و همه تلاش‌ها برای رشد میزان مطالعه مردم تقریبا بی‌نتیجه مانده است، تاثیری شگفت‌انگیز دارند. تقریبا هرکتابی که جایزه می‌گیرد به چاپ‌های بعدی می‌رسد و این یعنی مردم دست کم آن یک کتاب را بیشتر می‌خرند و بیشتر می‌خوانند.
وظیفه جایزه‌ها در واقع معرفی کتاب‌های کم‌وبیش بهتر است، هرچند که آنها به علاوه تاثیر مثبتی که بر کتابخوانی مخاطب دارند، نویسنده‌ها و ناشران را نیز به ادامه راه تشویق کرده و از این طریق، بر هر سه ضلع مثلث نشر، تاثیری قابل توجه دارند.
خط‌کشی میان جوایز خصوصی و دولتی، موضوع تازه‌ای نیست. در ایران همواره فاصله‌ای نجومی میان این دو گروه بوده است اما اظهارنظرهای معاون فرهنگی گذشته، این فاصله را ناگهان به دیوار تبدیل کرد و به این ترتیب، جوایز خصوصی که تا آن موقع نیز با حمایت مواجه نمی‌شدند، در معرض تعطیلی کامل قرار گرفتند.
